Badanie MARIPOSA
Przeżycie wolne od progresji
W badaniu MARIPOSA ryzyko progresji choroby lub zgonu zmniejszyło się o 30% u 429 pacjentów, którzy otrzymywali amiwantamab w skojarzeniu z przenikającym do mózgu nieodwracalnym TKI EGFR trzeciej generacji, lazertynibem, w porównaniu z 429 pacjentami otrzymującymi monoterapię ozymertynibem, z medianą czasu przeżycia wolnego od progresji (PFS) wynoszącą odpowiednio 23,7 miesiąca i 16,6 miesiąca, przy medianie okresu obserwacji wynoszącej 22,0 miesięcy (LBA14).
Odstetek obiektywnych odpowiedzi
Odsetki obiektywnych odpowiedzi (ORR) były podobne w przypadku amiwantamabu-lazertynibu (86%) i ozymertynibu (85%), ale z dłuższą medianą czasu trwania odpowiedzi wśród osób, w których potwierdzono odpowiedź na leczenie amiwantamabem-lazertynibem (25,8 miesiąca) w porównaniu z osobami leczonymi lekiem ozymertynib (16,8 miesiąca).
Całkowity czas przeżycia
W tymczasowej analizie całkowitego czasu przeżycia (OS) stwierdzono korzystną tendencję w przypadku stosowania amiwantamabu-lazertynibu w porównaniu z ozymertynibem.
Działania niepożądane
Częstość występowania większości zdarzeń niepożądanych (AE) związanych z EGFR i MET była większa w przypadku stosowania amiwantamabu-lazertynibu niż w przypadku ozymertynibu.
Zdarzenia niepożądane związane z leczeniem (TRAE) prowadzące do przerwania stosowania wszystkich leków wystąpiły u 10% pacjentów leczonych amiwantamabem w skojarzeniu z lazertynibem i u 3% pacjentów leczonych ozymertynibem.
Jakakolwiek żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (VTE) wystąpiła u 37% pacjentów w grupie otrzymującej amiwantamab w skojarzeniu lazertynib i u 9% pacjentów w grupie otrzymującej ozymertynib, co skłoniło badaczy do zalecenia profilaktycznego leczenia przeciwzakrzepowego przez pierwsze 4 miesiące leczenia w trwających badaniach klinicznych amiwantamabu z lazertynibem.
Czytaj także: Transformacja opieki onkologicznej dzięki wspólnym badaniom?
Ocena wyników
To połączenie wykazało klinicznie znaczącą poprawę PFS w porównaniu z obecnym standardem opieki, chociaż musimy rozważyć korzyści ze względu na zwiększoną toksyczność związaną z dwoma lekami i praktyczne aspekty dodania dożylnego amiwantamabu wymagającego podawania co dwa tygodnie do schematu doustnego. W szczególności w przypadku stosowania skojarzenia częściej występowały toksyczności dermatologiczne, takie jak zanokcica i wysypka. Chociaż były to głównie działania niepożądane niskiego stopnia, mogą mieć one wpływ na jakość życia pacjentów, szczególnie biorąc pod uwagę długi czas trwania leczenia, a lekarze będą musieli rozważyć to ryzyko w stosunku do stopnia korzyści klinicznych, podczas rozważania tego schematu leczenia – skomentowała wyniki prof. Zofia Piotrowska z Massachusetts General Hospital/Harvard Medical School w Bostonie, MA, USA.
Czytaj także: Pembrolizumab – EMA zaleca rozszerzenie wskazań terapeutycznych
Badanie MARIPOSA-2
Wyniki przeprowadzonych badań
W leczeniu drugiego rzutu, w badaniu MARIPOSA-2, PFS był znacząco lepszy u pacjentów otrzymujących amiwantamab i amiwantamab w skojarzeniu z lazertynibem w porównaniu z samą chemioterapią (mediana PFS odpowiednio 6,3 miesiąca i 8,3 miesiąca w porównaniu z 4,2 miesiąca) przy medianie 8,7 miesiąca obserwacji.
ORR wyniósł 64% w przypadku terapii amiwantamabem i 63% w przypadku amiwantamabu i lazertynibu w porównaniu z 36% w przypadku chemioterapii.
Mediana wewnątrzczaszkowego PFS wyniosła 12,5 miesiąca w przypadku amiwantamabu i 12,8 miesiąca w przypadku leczenia amiwantamabem i lazertynibem w porównaniu z 8,3 miesiąca w przypadku chemioterapii.
W przypadku potrójnego skojarzenia często występowała toksyczność hematologiczna stopnia ≥3, mianowicie neutropenia (55%), trombocytopenia (37%) i leukopenia (27%), co wymagało zmiany schematu dawkowania. W grupie otrzymującej amiwantamab w skojarzeniu z chemioterapią najczęstszymi działaniami niepożądanymi stopnia ≥3 były neutropenia (45%), leukopenia (20%) i trombocytopenia (15%).
Czytaj także: Podawanie leków przez zgłębnik (sztuczny dostęp odżywczy), jako alternatywna droga podania leków
Opinia ekspertki
Na podstawie tych danych wydaje się, że skojarzenia obejmujące dodanie amiwantamabu i amiwantamabu/lazertynibu do chemioterapii prowadzą do znaczącej klinicznie poprawy PFS i ORR w porównaniu z naszym obecnym standardem leczenia, ale odbywa się to kosztem zwiększonej toksyczności. Szczególnie zachęcająca jest poprawa wewnątrzczaszkowego PFS, ponieważ mamy ograniczone możliwości leczenia pacjentów z progresją OUN podczas leczenia ozymertynibem, ale przy wyborze pacjentów, którzy mogą odnieść korzyść z tego podejścia, należy dokładnie rozważyć dodatkowe ryzyko – skomentowała Zofia Piotrowska. Wyniki badania potwierdzają skuteczność połączenia amiwantamabu z chemioterapią obserwowaną w badaniu PAPILLON w leczeniu zaawansowanego NSCLC i mutacji insercyjnych w eksonie 20 EGFR , również zaprezentowanej na Kongresie ESMO 2023.
Konieczność porównania z innymi badaniami
W przypadku NSCLC z mutacją EGFR Piotrowska podkreśla, że wyniki badań MARIPOSA należy zestawić ze sobą oraz z innymi nowymi danymi, w tym z wynikami badania FLAURA2 zaprezentowanymi na Światowej Konferencji nt . Rak płuc. Zofia Piotrowska przekonuje, że zamiast patrzeć na każde badanie indywidualnie, potrzebne jest teraz szerokie spojrzenie na krajobraz leczenia, biorąc pod uwagę różne dostępne opcje i optymalną sekwencję, która może nie być taka sama dla każdego pacjenta. Dodaje, że jeśli w pierwszej linii leczenia zastosujemy amiwantamab–lazertynib, tak jak w przypadku MARIPOSA, wówczas skojarzenie w MARIPOSA-2 nie będzie właściwe po nawrocie choroby. Na przykład możemy zdecydować się na zastosowanie zatwierdzonego schematu ozymertynibu w pierwszej linii, z chemioterapią lub bez niej, a następnie rozważyć terapię skojarzoną z amiwantamabem w drugiej linii.
Potrzeba dalszych badań
Jak dodano podczas konferencji, dalsze badania mechanizmów oporności mogą dostarczyć informacji na temat biomarkerów, które mogą pomóc w podejmowaniu decyzji klinicznych i pomóc w opracowaniu większej liczby nowych metod leczenia. Trwające badanie fazy II SAVANNAH ocenia skojarzenie ozymertynibu z selektywnym inhibitorem kinazy tyrozynowej MET, sawolitynibem, u pacjentów z opornością na ozymertynib zależną od MET, natomiast w badaniu fazy III SAFFRON ocenia się, czy ozymertynib – sawolitynib jest porównywany z chemioterapią zawierającą dublet platyny u tej samej populacji pacjentów.
Czytaj także: System Informacji o Badaniach Klinicznych – zmiana zasad przejrzystości
Źródło: ESMO
